Zo ongeveer de enige Olympiajol wedstrijd op groot en open water, een enorm feest op de wal en een groot professioneel multi klassen regatta buitengaats. De Travemunde Woche! En waarom er dan geen 50 boten aan de start komen is voor 2025 starters een raadsel: want het was wederom een heerlijk regatta gebeuren en samenzijn.
Kijk maar naar de foto’s en speciaal naar die ene plaat met alle vrijwilligers. En U begrijpt wel hoe groots deze Travemunde Woche is. De Duitse evenknie van onze Sneekweek maar dan met prachtige Oostzee golven. Behalve dit jaar dan. We kwamen er deels voor maar de wind bleef weg, en dus die heerlijke surfers ook.
Redelijk veld van 17 boten, veelal terugkerende liefhebbers opererend vanaf de -EURO- Priwall zijde van Travemunde. We moesten het doen met windje 3 tot 0 Beaufort. En dat lijkt gemakkelijker dan het is. Want ook met weinig wind zijn er veel golfjes. Zeker geen klotsbak maar reden om heel alert te sturen en de schootvoering te bedienen. Want voordat je daar je Olympiajol ’in the groove’ krijgt moet je hard werken. Even te hoog, twee golfjes op je neus en schoot te strak en je kan weer een half minuutje bouwen om weer op stoom te komen. Het komt daar precies en dat maakt het zo leuk. Want hard werken loont daar, ook zonder hangen en golven surfen.
Het veld, met Sybrand, Mark, Timo, Siep (oftewel ’de Friezen’) en ’Hollander’ Bosch, kreeg twee wedstrijdjes per dag voor de kiezen maar het voelt als een hele dag varen. Want het ’aan- en afvaren’ is een belevenis, zo voor die mooie kustlijn en langs de enorme Oostzee veerboten. Maar zo’n dik uurtje plezier, en dan ook weer terug, maakt lange dagen op het water. We voeren eerst samen met de 470 op baan Delta en de laatste 3 potjes kwam daar nog de Seascape 18 bij voor hun IDM. Check ze maar: op ons maakten ze bij weinig wind bepaald geen indruk.
In de avond regelden de Nederlanders het bier en de Duitsers kwamen met de happen door. Zo werd het ook in de avond gezellig op onze eigen zeilers borrel. Geen gedoe over dat ene onderwerp, wel werd er over gelult. Daarover later meer. We lichten er nu even één wedstrijd uit en wel de laatste.
Want de geplande laatste wedstrijd werd niet voor niets afgelast en in sleep voeren we terug naar de haven. Maar eerst gingen we nog van start met weinig wind, eindigde zonder pufjes en dat was toch een belevenis. Na twee dagen varen wisten we hoe oplettend er gestuurd en qua schootvoering moest worden gevaren. Ook bij windkracht 1,5 want er zijn golfjes voor windkracht 2,5. Dus super je best blijven doen en focus blijven houden. We gingen, iedere start weer, weg bij de PIN; onze Zwitserse Race Officer had zijn vaste voorkeuren. En dus moest je eigenlijk direct na de start het stuurboord rak in. Nou, dat is altijd weer spannend of iedereen wel ’omging’. De wedstrijd duurde tegen de maximale limiet van 1,5 uur aan want de wind ging op het laatst helemaal wieberen. Maar, met volle focus werd de strijd gestreden.
Er lag een Hollander voorop zijn best te doen en bij drijfweer is dat niet simpel. Voor het klassement was het niet meer spannend maar wel voor de eer. We waren overtuigt dat de stuurboord klap richting Denemarken de juiste was. En Harry Voss, weer bekomen van zijn roerbeslagbreuk, maar rukgestart gaat dan natuurlijk over bakboord. Twee kilometer uiteengedreven en boven de boventon lag ’the sly fox’ nipt voor die Hollander en de rest van de stuurboorders. Zijn lol was groot!
De allergrootste lol kwam op de finish want het laatste rak was de wind volledig op. De stroom moest dan zijn werk doen. Aangezien er al boten waren gefinisht kon het RC ook niet meer terug: iedereen moest doordrijven! En dan worden het heerlijk tafereeltje. Uitgeblust over het zwaard hangend maar niet opgevend werd de gang naar Canossa gemaakt. De achterkant van het veld moest vooral boete doen: tergend langzaam ging het! En op de streep kwam het grootste plezier voor het voorste gedeelte van het veld.
Doodstil op de finish en zonder toeter betekent: ’ben ik er nu over of niet’. En na 3 minuten op die lijn liggend ga je toch naar je minzaam toekijkende maten roepen: ”Ben ik er al over??” Dom! Want je krijgt het antwoord wat je vreest: ”Nee! Nog nét niet’. En natuurlijk had dat anwoord geen enkele relatie met de werkelijkheid! Timo en Siep keken erbij als een Oostzee kabeljouw op het droge.....
Die Hollander had minder plezier: het bleek een OCS want met het stuurboord wenden op het schot was de ambitie sterker dan het inschattingsvermogen. Enfin: de serie kon het lijden. Tweede werd de 75 kilo zware en opmerkelijk sterk zeilende Ingo Hütter, ook OK-jol crack. Het was natuurlijk ook zijn wind en op zijn thuiswater. Maar: hij streedt knap! Constant was ook Arne Assman uit het zeer nabijgelegen Ratzeburg. Sybrand, toch niet zijn wind maar wel sterk gevaren, op vier voor Herr Franzmann, respect voor die man! Prompt gevolgt door de rest van de Friezen en onze Dirty Hary: Mark, the Fox, Siep en Timo op resp 6,7,8 en 9.
Het was dus een heerlijke week zonder gedoe maar niet zonder gelul. En wel met name rond de IDM. Ik kan niet anders, en dan neem ik een persoonlijk perspectief, om hier even op in te gaan.
Nabrander op persoonlijke titel: IDM en wat te doen.
Want, publicatie van de gemeenschappelijke IOU statement was een doorbraak maar het gedoe is natuurlijk nog niet achter de rug. Er wordt veel zin maar nog meer onzin gesproken. Soms gewoon kwaadwillend. En in sommige delen van Duitsland zijn de onderlinge verhoudingen helemaal weg. Technisch gezien is het een klein millimeter dingetje zonder impact op bootsnelheid. En wat natuurlijk gecorrigeerd moet worden om de eenheid van de klasse buiten discussie te houden. Want: ’goed is goed en fout is fout’. Maar het gaat om de manier waarop. En dit is een slecht gemanaged proces geworden.
Het had anders gekund en gemoeten. In mijn ogen heeft de DSV en de Duitse IOU door hun millimeter-focus volledig gemist waar het in onze amateursport om gaat. Houdt elkaar een beetje in ere, heb ook oog voor de schade die je aanricht en kom met oplossingen die redelijk zijn en niet enkel ’principieel’.
Want, en ik vermijdt hier de details over de foute afslagen, gemiste kansen, misplaatst geroddel over wat hier wel eens aan de hand zou kunnen zijn. Het gaat simpelweg om een minimale vervorming van de bouwmal, door veelvuldig gebruik, met eerder negatieve snelheidsgevolgen dan positieve. Straks, na reparatie worden de boten eerder, theoretisch en niet meetbaar, sneller dan langzamer. Waarvoor dank!
Maar de opgelopen schade is niet te onderschatten. Niet enkel voor de bouwer (arme Herman die altijd zo zuiver probeer te zijn), de klassemeters in beide landen en de nationale autoriteiten als DSV en Watersportverbond maar vooral ook voor de zeilers. De eersten hebben steken laten vallen en de laatsten worden ervoor gestraft. En dat voelt heel oneerlijk! Nee: dat is heel oneerlijk!
Je koopt een nieuwe te bouwen boot, die wordt gekeurd en jaren later blijkt er wat minimaals niet te kloppen. Maar ondertussen lijdt de zeilgemeenschap er, zichtbaar maar vermijdbaar, onder. Wedstrijdvelden worden beïnvloed, de IDM op losse schroeven, Duits IOU bestuurders afgetreden en een heel voorjaar vol onzekerheid en geroddel. En vooral de onderlinge verhoudingen en sfeer hebben zeer geleden. Wonden die helaas nog lang blijven naetteren. Het had zo anders kunnen gaan wanneer er oog was geweest voor een redelijk en evenwichtig proces.
Waarom lucht ik hier en nu mijn hart? Dat is omdat de IDM in september wordt verzeild en geen veilige vaarwater lijkt te worden. Ofschoon DSV en IOU GER het ontraadt is het technisch niet onmogelijk gemaakt te protesteren. Dit terwijl de meetbrieven nog wel geldig zijn. Veel Duitse zeilers zeggen dan ook: het IDM ”ist tot’. Nog maar weinig bootjes op de inschrijflijst. En: er zijn nogal wat mensen die willen gaan maar geen zin hebben in gedoe.
Wat moeten die doen? Hopen dat er niet geprotesteerd gaat worden? Natuurlijk is het niet de grootste ramp wanneer je achteraf uit de uitslag wordt gehaald. Maar het is wel een ramp voor het evenement zelf: de stemming zal er ter plekke danig onder lijden. En degene die dan wél protesteert krijgt, en terecht, een eeuwig bezoedelde naam. Moet je dan maar niet inschrijven om het evenement er niet mee te belasten? Dat is ook strijdig met dat IOU en DSV advies. Met andere woorden: het is een zooitje!
Er kan maar een echte oplossing komen: doe als in Nederland en voorkom de mogelijkheid van protesteren op de rompvorm tijdens dit kalender jaar. Eensgezindheid tussen beide IOU leverde al een doorbraak in de technische analyses van het probleem. En ik roep op tot nog meer eensgezindheid en samenwerking om tot meer en betere oplossingen te komen.
Nou: dan is het toch een oproep geworden! Deze 2024 IDM titelverdediger én laatste 2020 winnaar op het dit Steinhudermeer verdedigt daar graag zijn titel. Zijn boot is al in, en met de kennis van dat moment, april 2025 door Herman gecorrigeerd. Er zijn nogal wat NED boten die lijden onder de onmogelijkheid om alle op orde te krijgen voor de IDM. Die dus nu, volkomen te goeder trouw, geslachtofferd worden middels een niet goed gemanaged proces. Enfin: we gaan zien wat er gaat gebeuren. Jammergenoeg ligt de chaos die al een half jaar heerst dus nog steeds niet achter ons.
Ja, we zijn een amateursport. Maar dit hebben we ook niet verdiend. En dat verwijt valt niet toe aan de IOU NED die, en ik wil dat nog even nadrukkelijk stellen, zich onvermoeibaar, correct en coöperatief hebben opgesteld. Nou ja: het is ook niet voor niets dat de laatste maanden in het Duits meermalen dezelfde vraag is gesteld: ”Könnt ihr in den Niederlanden nicht die Vorschriften der O-Jollen-Klasse übernehmen? Schlimmer kann es nicht werden …”
Zo, mijn hart is weer even gelucht. Maar ik blijf nog wel hopen op een duidelijk signaal over de IDM. Daar het ik het Travemunde Woche verslag dus mooi even voor misbruikt.....
Thies Bosch, NED 8
